۱  ای پسر من، به حکمت من توجه نما، و گوش خود را به فطانت من فراگیر، ۲  تاتدابیر را محافظت نمایی، و لبهایت معرفت رانگاه دارد. ۳  زیرا که لبهای زن اجنبی عسل رامی چکاند، و دهان او از روغن ملایم تر است. ۴  لیکن آخر او مثل افسنتین تلخ است و برنده مثل شمشیر دودم. ۵  پایهایش به موت فرو می‌رود، وقدمهایش به هاویه متمسک می‌باشد. ۶  به طریق حیات هرگز سالک نخواهد شد. قدمهایش آواره شده است و او نمی داند. ۷  و الان‌ای پسرانم مرابشنوید، و از سخنان دهانم انحراف مورزید. ۸  طریق خود را از او دور ساز، و به در خانه اونزدیک مشو. ۹  مبادا عنفوان جوانی خود را به دیگران بدهی، و سالهای خویش را به ستم کیشان. ۱۰  و غریبان از اموال تو سیر شوند، و ثمره محنت تو به خانه بیگانه رود. ۱۱  که در عاقبت خودنوحه گری نمایی، هنگامی که گوشت و بدنت فانی شده باشد، ۱۲  و گویی چرا ادب را مکروه داشتم، و دل من تنبیه را خوار شمرد، ۱۳  و آواز مرشدان خود را نشنیدم، و به معلمان خود گوش ندادم. ۱۴  نزدیک بود که هر گونه بدی را مرتکب شوم، در میان قوم و جماعت.

۱۵  آب را از منبع خود بنوش، و نهرهای جاری را از چشمه خویش. ۱۶  جویهای تو بیرون خواهد ریخت، و نهرهای آب در شوارع عام، ۱۷ و از آن خودت به تنهایی خواهد بود، و نه از آن غریبان با تو. ۱۸  چشمه تو مبارک باشد، و از زن جوانی خویش مسرور باش، ۱۹  مثل غزال محبوب و آهوی جمیل. پستانهایش تو را همیشه خرم سازد، و از محبت او دائم محفوظ باش. ۲۰  لیکن‌ای پسر من، چرا از زن بیگانه فریفته شوی؟ و سینه زن غریب را در بر‌گیری؟ ۲۱  زیراکه راههای انسان در مدنظر خداوند است، وتمامی طریقهای وی را می‌سنجد. ۲۲  تقصیرهای شریر او را گرفتار می‌سازد، و به بندهای گناهان خود بسته می‌شود. ۲۳  او بدون ادب خواهد مرد، و به کثرت حماقت خویش تلف خواهد گردید.