5 অধ্যায়
দবোৰাৰ গীত।
1 সেইদিনাখন দবোৰা আৰু অবীনোৱমৰ পুত্ৰ বাৰাকে এই গীত গালে,
2 “নেতাসকলে ইস্রায়েলৰ লোকক যুদ্ধত পৰিচালনা কৰিলে,
লোকসকলে স্বেচ্ছায় আনন্দেৰে আগবাঢ়ি গ’ল -
আমি যিহোৱাৰ প্রশংসা গীত কৰোঁ!
3 হে ৰজাসকল শুনা! নেতাসকল, মনোযোগ দিয়া!
মই, ময়েই যিহোৱাৰ উদ্দেশ্যে গান কৰিম;
মই ইস্ৰায়েলৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ উদ্দেশ্যে প্ৰশংসাৰ গীত গাম।
4 হে যিহোৱা, তুমি যেতিয়া চেয়ীৰৰ পৰা ওলাই আহিছিলা, ইদোমৰ পৰা আগুৱাই আহিছিলা,
পৃথিৱী কঁপি উঠিছিল, আকাশে গৰজি উঠিছিল,
এনেকি মেঘেও জল বৰষালে।
5 যিহোৱাৰ সাক্ষাতে পর্বতমালা কঁপি উঠিছিল;
এনেকি ইস্ৰায়েলৰ ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ সাক্ষাতে চীনয় পর্বত কঁপি উঠিল।
6 চমগৰ আৰু যায়েলৰ দিনত
ৰাজআলিবোৰ জনশূণ্য হৈ পৰিছিল আৰু
পথিকসকলে বেঁকা বাটেদি যাতায়ত কৰিছিল।
7 মই, দবোৰাই নেতৃত্ব নিদিয়ালৈকে,
ইস্রায়েলৰ ভূমিত কৃষকসকল নাছিল,
মই ইস্রায়েলবাসীৰ মাতৃৰ দৰে হ’লো।
8 লোকসকলে নতুন দেৱতাবোৰক মনোনীত কৰিছিল;
তেতিয়া নগৰৰ দুৱাৰত যুদ্ধ লাগিল।
চল্লিশ হাজাৰ ইস্রায়েল লোকৰ মাজত এখনো ঢাল বা এপাত যাঠি দেখা পোৱা নাছিলো।
9 মোৰ মন ইস্রায়েলৰ নেতাসকলৰ লগতে আছে,
যিসকলে স্বেচ্ছায় আনন্দেৰে যুদ্ধলৈ গৈছিল,
সেইসকলৰ বাবে আমি যিহোৱাৰ ধন্যবাদ কৰোঁ!
10 তোমালোক যিসকলে বগা গাধত উঠি,
পিঠিত আসনৰ বাবে কম্বলৰ গদিত বহি ঘূৰি ফুৰা
আৰু তোমালোক যিসকলে পথত খোজ কাঢ়ি ফুৰা,
তোমালোকে এই সকলো বিষয়ে ভাৱা!
11 তোমালোকে পশুবোৰে পানী পিবলৈ অহা ঠাইত ধনুৰ্ধৰসকলৰ মাত কথা শুনা,
তাত তেওঁলোকে যিহোৱাৰ ধাৰ্মিকতাৰ কার্যবোৰৰ কথা পুনৰ কয়,
আৰু ইস্রায়েলত যিহোৱাৰ সৈনিকসকলে কৰা ধার্মিকতাৰ কার্যবোৰ বর্ণনা কৰে।
“তাৰ পাছত যিহোৱাৰ সন্তানসকল নগৰৰ দুৱাৰবোৰলৈ নামি গ’ল।
12 সাৰ পোৱা দবোৰা, সাৰ পোৱা!
সাৰ পোৱা, সাৰ পোৱা, গীতগান কৰা!
হে অবীনোৱমৰ পুত্ৰ বাৰাক, উঠা আৰু
যুদ্ধত যিসকলক তোমালোকে ধৰিলা, বন্দী কৰি লৈ যোৱা।
13 তাৰ পাছত জীয়াই থকা লোকসকল গণ্য-মান্য লোকৰ ওচৰলৈ নামি আহিল;
যিহোৱাৰ লোকসকলে যুদ্ধ কৰিবৰ বাবে মোৰ ওচৰলৈ নামি আহিল।
14 কিছু লোক আহিল ইফ্ৰয়িমৰ পৰা, য’ত অমালেকীয়াসকলে বাস কৰিছিল;
তোমালোকৰ পাছে পাছে বিন্যামীন বংশৰ লোক আহিল;
মাখীৰৰ পৰা সেনাপতিসকল নামি আহিল;
আৰু জবূলূনৰ বংশৰ লোকসকলে শাসনকর্তাৰ দণ্ড লৈ নামি আহিল।
15 ইচাখৰৰ মুখ্য লোকসকল দবোৰাৰ লগত আছিল আৰু ইচাখৰ বাৰাকৰ লগত আছিল।
বাৰাকৰ পাছে পাছে দৌৰি লোকসকলে শীঘ্ৰে উপত্যকালৈ নামি গ’ল।
ৰূবেণৰ ফৈদৰ মাজত অনেক দৃঢ়মনৰ লোক আছিল।
16 তোমালোকে মেৰ-ছাগ ৰখীয়াবোৰৰ বাঁহীৰ শব্দ শুনি শুনি কিয় মেৰ-ছাগৰ জুহালৰ মাজত বহি আছিলা?
যিহেতু ৰূবেণৰ বংশত অনেক দৃঢ়মনা লোক আছিল।
17 গিলিয়দৰ বংশৰ লোকসকল যৰ্দ্দনৰ সিপাৰে বাস কৰিলে;
আৰু দান ফৈদৰ লোকে কিয় জাহাজৰ কাষত বাস কৰিলে?
আচেৰৰ লোকসকল সমুদ্ৰৰ তীৰত থাকি বন্দৰবোৰৰ কাষত বাস কৰিলে।
18 জবূলূন আৰু নপ্তালীৰ ফৈদ ৰণস্থলীত প্ৰাণক মৰণলৈকে তুচ্ছ জ্ঞান কৰা লোক।
19 ৰজাসকলে আহি যুদ্ধ কৰিলে; কনানৰ ৰজাসকলে যুদ্ধ কৰিলে;
মগিদ্দোৰ পানীৰ কাষত থকা তানকত তেওঁলোকে যুদ্ধ কৰিলে; কিন্তু তেওঁলোকে কোনো ৰূপ লুটি নিব নোৱাৰিলে।
20 আকাশৰ পৰা তৰাবোৰে যুদ্ধ কৰিলে;
নিজ নিজ পথবোৰৰ পৰা তৰাবোৰে চীচৰাৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধ কৰিলে।
21 কীচোন নদীয়ে সিহঁতক উটাই নিলে;
সেই প্ৰাচীন কালৰ নদীৰপানী, কীচোন নদীয়ে শত্রুবোৰক উটুৱাই নিলে।
হে মোৰ মন, শক্তিশালী হৈ আগবাঢ়া।
22 তেতিয়া ঘোঁৰাবোৰৰ খুৰাৰ আঘাতত মাটি কঁপি উঠিল; তেওঁৰ শক্তিশালী ঘোঁৰাবোৰে চেঁকুৰি দৌৰিবলৈ ধৰিলে।
23 যিহোৱাৰ দূতে কৈছে, মেৰোজ চহৰক অভিশাপ দিয়া!
তাৰ নিবাসীসকলক অতিশয় শাও দিয়া!
কিয়নো সিহঁত যিহোৱাৰ সহায়ৰ অৰ্থে নাহিল-
বীৰসকলৰ বিৰুদ্ধে যুদ্ধত যিহোৱাক সহায় কৰিবলৈ নাহিল।
24 কেনীয়া হেবৰৰ ভার্যা যায়েল, আন মহিলাসকলতকৈ ধন্যা মহিলা;
তেওঁ সকলো তম্বুবাসী মহিলাতকৈও অতি ধন্যা।
25 চীচৰাই পানী খুজিলত তেওঁ গাখীৰ দিলে;
এটি ৰাজকীয় পাত্ৰত তেওঁ ঘন গাখীৰ আনি দিলে।
26 তেওঁ তম্বু বন্ধা খুটিটোলৈ নিজৰ হাত মেলিলে, বনুৱাৰ হাতুৰীটো সোঁ হাতত ল’লে;
চীচৰাক হাতুৰীৰে আঘাত কৰি তেওঁৰ মূৰ ভাঙিলে;
মূৰৰ কাষেদি খুঁটি বিন্ধাই চীচৰাৰ মূৰৰ লাওখোলা গুড়ি কৰিলে।
27 তেওঁৰ ভৰিৰ ওচৰত মূৰ গুজি চীচৰা পৰি গ’ল,
আৰু য’ত পৰিছিল, তাতে পৰি থাকিল।
ভৰিৰ ওচৰত যি ঠাইত পৰিছিল, সেই ঠাইতে তেওঁক নিশংসভাবে বধ কৰা হ’ল।
28 চীচৰাৰ মাতৃয়ে এখন খিড়িকিয়েদি জুমি চালে -
তেওঁ জালিকটা খিড়িকিৰে চাই চিঞঁৰি ক’লে,
“চীচৰাৰ ৰথ আহিবলৈ কিয় ইমান পলম হৈছে?
তেওঁৰ ৰথবোৰ টনা ঘোঁৰাবোৰৰ চেকুৰাৰ শব্দ কিয় এতিয়ালৈকে শুনা নাই?”
29 তেওঁৰ জ্ঞানৱতী লিগিৰীবোৰে উত্তৰ দিলে আৰু তেৱোঁ একে উত্তৰকে নিজকে নিজে দিলে:
30 তেওঁলোকে লুটদ্ৰব্য পাই ভাগ কৰা নাই নেকি?
- প্ৰতিজন পুৰুষৰ কাৰণে এজনী বা দুজনী ৰমণী;
চীচৰাৰ কাৰণে খমখমীয়া ৰঙীণ পোছাক,
ফুল কৰা ৰঙীণ পোছাক,
মোৰ ডিঙিৰ চৌপাশে ফুল বচা দুটাকৈ পোছাক-
31 হে যিহোৱা, তোমাৰ সকলো শত্ৰুবোৰ যেন এনেদৰেই বিনষ্ট হয়!
কিন্তু যিসকলে তোমাক প্ৰেম কৰে, সেইসকল যেন প্ৰতাপেৰে উদয় হোৱা সূৰ্যৰ নিচিনা হৈ উঠে।
ইয়াৰ পাছত দেশত চল্লিশ বছৰলৈকে শান্তি আছিল।